Yumegatari – 夜の水 – [ReiMiko]

 

 

 

 

夜の水

-วารียามค่ำ-

 

 

Rate – R15

Pairing : 礼尊赤黒 

Note : 

ซีรีส์แฟนตาซีสัตว์เทวะ ธีมย้อนยุคค่าาาา พ่วงสาย Gender Bend(ตัวละครสลับเพศ)

เป็นการครอสโอเวอร์ระหว่าง KnB กับ K Project

แดรบเบิ้ลแบบตามใจฉัน? มาเรื่อยๆ เรียงๆ ตามอารมณ์คนแต่ง //นี่พีคโดจนทนไม่ไหว ฮา

เบิกฤกษ์ด้วยคู่ เรย์มิโคนะคะ แดงดำ คงตามมาในสักวัน? << โดนตร่อยยยยย

ปล.เราจะไม่โดนสาปแช่ง?คนเดียว http://twishort.com/iDtfc กำเนิดของมังกรหนุ่ม โดย kyokikuma ฮะ

 

 

 

 

 

 

 

ชั่วชีวิตหนึ่งของหงสายาวนานเกินจะกล่าว ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าอำนาจเพลิงกัลป์ที่มากล้น

หากสองสิ่งนี้ กลับแลกเปลี่ยนมาด้วยการสืบทอดทายาทที่ยากยิ่งนัก

สิบปี ร้อยปี บางช่วงรุ่นทิ้งระยะเวลากว่าพันปี

แต่กิเลนกลับยากยิ่งกว่านั้น

ในช่วงชีวิตหนึ่งมีทายาทได้เพียงตนเดียวเท่านั้นเอง

 

“มิโคโตะ”

 

น้ำเสียงนุ่มนวล นิ่งสงบราวสายน้ำ เอ่ยเรียกเจ้าของร่างเพรียวระหงที่เอนกายเหยียดยาวไปกับตั่งเตียง เส้นผมสีแดงยาวสลวยระคลอเคลียหน้าอกอิ่มที่โผล่พ้นรอยแยกของกิโมโน

 

ริมฝีปากบางคาบก้านของกล่องยาสูบไว้เพียงหมิ่นเหม่ ก่อนจะผ่อนพ่นกลุ่มควันสีขาวออกมา

 

“ท่านแม่”

 

น้ำเสียงเหนื่อยหน่ายชัดเจน แต่ไม่ใช่อะไรอื่นนอกจากเป็นนิสัยของเจ้าตัวเอง คุโรโกะส่ายหน้าน้อยๆ กับกิริยานั่นของบุตรสาว ขณะทรุดลงนั่งเคียงข้าง

 

“จะสนุกอะไรแม่ก็ไม่ว่าหรอกนะ แต่ริเล่นกับไฟ…. โดยเฉพาะไฟเย็นเยี่ยงนั้น จักไหม้ตัวเจ้าเองเอาได้”

 

เสียงหัวเราะครวญเบาในลำคอ ริมฝีปากบางเหยียดรอยยิ้มพึงพอใจ

 

“ตัวข้าเป็นหงส์เพลิง จะกลัวไฟอื่นใดไหม้ผลาญอีกล่ะท่านแม่”

 

อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือก

 

ตามใจลูกจนเสียนิสัย…. เพราะใครกันแน่นะ?

 

 

 

 

 

หนึ่งทิวา สองราตรี

ล่วงเลยไปจนอาทิตย์อัสดงและจันทรลอยสู่นภาอีกหลายเพลา

 

อาจสั้นเพียงกะพริบตาสำหรับช่วงชีวิตอันยาวนานเกือบเป็นนิจนิรันดร์ หากสำหรับใครหนึ่งนั่นกลับไม่อาจลืมเลือน

 

สัมผัสที่เลื่อนไล้ไปตามผิวกาย เรียวปากอุ่นชื้นที่ตามติดลงมาบนนวลเนื้อ ลมหายใจผะแผ่วที่ระรดจนร้อนผ่าวไปทั่วสรรพางค์

 

ยากนักที่จะมีใครกล้า…อาจหาญที่จะกระทำการอุกอาจถึงเพียงนั้นกับบุตรสาวเพียงคนเดียว….. บุตรีแห่งวงศ์วานหงสา

 

โทสะของเจ้าแห่งหงสานั่นขึ้นชื่อลือชาเสียยิ่งกระไร

ราวกับเพลิงกัลป์แห่งอเวจีที่เผาผลาญทำลายล้างจนไม่เหลือแม้เศษเถ้าธุลีดิน

 

แต่แรกพบสบตาก็รุกล้ำเกินเลยไปเสียแล้ว

 

ดวงตาสีม่วงเข้มลึกล้ำประสานกับแววตาสีทองวาววับ ในความมืดมิดที่ไม่อาจแลเห็นสิ่งใด

 

โสตประสาทหวามไหวและสนองตอบได้รวดเร็วยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น

 

ค่ำคืนที่ไม่อาจข่มตานอน เสียงจิ้งหรีดเรไรร้องระงมในสวนหลังเรือน ฝ่าเท้าเปล่าเปลือยย่างเหยียบลงบนทางที่โรยด้วยกรวยหินเรียบมนไปเรื่อยร่ำ

 

ยูคาตะเนื้อบางไม่อาจมอบความอบอุ่นให้ได้มากนัก แต่เพราะร่างกายนี้เป็นร่างกายที่ก่อกำเนิดจากหงสาและกิเลน อุณหภูมิจึงมักร้อนรุ่มอยู่เสมอไม่คลาย ลำพังเพียงลมราตรีไม่กี่ชั่วยาม ไม่อาจสร้างความเดือดร้อนอันใดได้

 

ในสวนหลังบ้านร้างผู้คนเช่นที่ควรจะเป็น…..

 

ไม่สิ….

ไม่ได้ร้างซะทีเดียว

 

“มาเยือนยามวิกาลโดยไม่ได้รับเชิญ เจ้าคงมิใช่แขก หากเป็นโจรเสียกระมัง”

 

เสียงเอื่อยเฉื่อยตรงข้ามกับถ้อยคำหยอกเย้า เรียกให้ร่างสูงของใครบางคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลผินกายมา

 

รูปหน้าคมคายติดจะสวย เส้นผมสีน้ำเงินเข้ม บรรยากาศรอบตัวรายล้อมด้วยไอเยียบเย็นอันเป็นเอกลักษณ์

 

“ว่าที่เจ้ามังกรเช่นเจ้า มีธุระอะไรที่เรือนหงสาเช่นนั้นเหรอ?”

 

นัยน์ตาสีทองวาวเต้นระริกอย่างนึกสนุก ไยจะไม่รู้ว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้ามาด้วยธุระใด เมื่อต้นราตรีที่ผ่านมา แววตาคู่นี้จับจ้องมองอย่างไม่คลาดคลา ยามที่เยื้องย่างเข้าไปในงานเลี้ยงเฉลิมฉลองของเหล่าสัตว์เทวะ

 

…………………………..

……………

…..

…

 

ขบวนสีแดงเหลื่อมพรายราวเกลียวคลื่นเพลิงเคลื่อนผ่าน จุดประกายและเรียกทุกสายตา โดดเด่นจนน่าเบื่อหน่าย พอๆ กับปฏิกิริยาหวงแหนชัดเจนของสองร่างที่เดินเคียงคู่กันเบื้องหน้า ท่อนแขนยาวกระชับร่างบอบบางของกิเลนสาวข้างตัวมาแนบชิด

 

ไม่ว่าจะผ่านไปเนิ่นนานกี่ร้อยกี่พันปี…. ท่านพ่อก็ยังคงทำตัวได้เสมอต้นเสมอปลายเหลือจะกล่าว

 

และชั่วเสี้ยวนาทีที่ละจากภาพตรงหน้า แม่หงส์เพลิงที่ตีหน้าเบื่อหน่ายสุดใจก็รู้สึกว่าเลือดในกายเดือดพล่านขึ้นมาชั่วขณะ

 

ดวงตาสีม่วงแหลมคมราวกับน้ำแข็ง จ้องตรงมาไม่วางตา ในประกายที่ดูเงียบสงบนั่นซุกซ่อนประกายแห่งความปรารถนา ใบหน้าเรียวยกรอยยิ้มบางอย่างหาได้ยาก ก่อนขยับริมฝีปากอย่างเชื่อมช้า

 

“มิ..โค..โตะ”

 

ก็แค่หย่อนด้ายลงไป….. ตัวข้าเองก็ไม่นึกรู้ว่าจะตกสิ่งใดขึ้นมาได้

 

แต่ความไม่รู้นี่แหละ…. ที่ชวนให้ตื่นเต้นเสียยิ่งกว่าอะไร

ราวกับเห็นปีกสีแดงคู่ทาบทับบนแผ่นหลังที่คลุมห่มด้วยกิโมโนลายวิหคเพลิงเจิดจ้า ดวงตาสีทองวาวที่เต้นระริกยั่วเย้า ใบหน้าเรียวสวยงามที่ประดับด้วยริมฝีปากบางเป็นเครื่องหน้าและล้อมกรอบด้วยเส้นผมสีแดงเข้มยาวสลวยราวกับธารพระเพลิง ยามหยักยกไหล่ด้วยกิริยาไม่สำรวม ลาดไหล่นวลผ่องก็ออกมาอวดโฉมให้ใจเต้นระรัว

หากมองได้เพียงชั่วครู่ก็จำต้องละสายจา เพราะไม่อาจทานทนกับดวงตาคู่งามที่แม้จะสวยงาม แต่ก็เปี่ยมอำนาจล้นด้วยศักดิ์แห่งวงศ์วานหงสา…. วิหคเทพแม้สักตน

จะยกเว้นก็แต่เพียง….

ดวงตาสีม่วงเข้มใต้กรอบแว่นหนาที่ไม่ละเลื่อนไปไหนของชายหนุ่มร่างสูง ผู้เป็นตัวแทนของเผ่ามังกรเทพ

หงส์เพลิงกับมังกรน้ำแข็ง….

ช่างเป็นคู่ที่สมน้ำสมเนื้อเสียจริง

“มองอะไรอยู่เหรอเท็ตสึยะ”

เสียงทุ้มนุ่มข้างตัวเอ่ยถาม คุโรโกะส่ายหน้าน้อยๆ พลางตอบว่าไม่มีสิ่งใด แล้วจึงเบนความสนใจอีกคนให้ไปยังที่อื่นแทน คงจะไม่ดีนักที่จะให้ผู้ที่จริงจังเช่นนี้ไปเห็นการ ‘ละเล่น’ เช่นนั้นของบุตรสาวที่หวงราวกับแก้วตาดวงใจ

อีกอย่าง… ถ้าเซย์จูโร่ไปขวาง

มิแคล้ว… มิโคโตะคงได้จงใจ ‘ทำ’ เรื่องให้ใหญ่กว่าเดิมแน่ๆ

 

…………………………..

……………

…..

…

เรียวขาขาวนวลเป็นสีน้ำนมค่อยๆ ย่างเยื้องลงในบ่อน้ำเย็นจัด ไม่แยแสสายตาที่มองมาแทบไม่กะพริบตาของใครอีกคน ระดับน้ำในนั้นสูงต่ำไม่เท่ากันนัก ค่อยๆ ลาดไปจนถึงกลางบ่อเป็นรูปกระทะซะมากกว่า

ยูคาตะขาวบางเปียกน้ำแนบเนื้อเนียน ภายใต้แสงจันทร์ที่ทอทอดลงมาดูราวกับเรือเรื่องได้ก็ไม่ปาน หากที่ไม่อาจละลายตาได้เลยคือเส้นผมสีแดงราวกับเปลวเพลิงที่ระเรี่ยไปตามแนวโครงเรือนกายสาว

 

เรียวปากบางยกยิ้มอย่างมีจริต และที่สะกดให้ลุ่มหลงแล้วกับลวงหลอกให้ตกหลุมพรางที่สุด คือนัยน์ตาสีทองคำคู่ที่เจิดจ้าคล้ายกับบรรจุตะวันไว้บนดวงหน้า

 

เรืองร้อน… แต่ชวนให้แตะต้องสัมผัส

ต่อให้ต้องโดนเพลิงกัลป์นั่นแผดเผาก็ไม่เสียดายชีวิตแม้แต่น้อย

 

ไม่ว่าเจ้าจะจำได้หรือไม่ว่าเคยได้เอ่ยสัญญาอะไรไว้

แต่เมื่อปักใจ….. และได้เลือกแล้ว

 

แม้ว่าสุดมือเอื้อมจะเป็นดวงแก้วตาของเจ้าหงสา

 

…………ข้าจะก็คว้ามาแนบกายให้สมปรารถนา……. ที่รอมาแสนนาน

 

มือเรียวบางมิได้ปัดป้องหรือกระทำการต่อต้านอันใด ยามที่ร่างสูงของแขกยามวิกาลพลุนพลันประคองร่างตนไปแนบชิด เสียงหวานทรงอำนาจเจือรอยขบขันยิ่งนัก เมื่อริมฝีปากเย็นยะเยือกกดทับลงมาตรงลาดไหล่ชื้นเปียก

 

ใบหน้าเรียบเฉย ตรงข้ามกับเพลิงปรารถนาที่ลุกกรุ่นอยู่ในดวงเนตรสีเข้มเบื้องหน้า ที่ลอยเด่นอยู่ไม่ห่างไกล สัมผัสที่จาบจ้วงและเร่งร้อนในที ราวกับหนุ่มอ่อนเดียงสา ไม่เคยแตะต้องสตรีใด ทำให้อดไม่ได้ที่จะหยอกเย้า

 

“เป็นบุรุษเพิ่งริรักหรือไรท่าน ถึงได้รุนแรงกันเช่นนี้ หาไม่ใช่ข้าแล้ว สตรีนางอื่นคงช้ำมือตายคาอกไปเสียแล้วกระมัง”

 

คมเขี้ยวผังประทับลงอีกครา หากมิใช่กับนวลเนื้อสาว แต่เป็นริมฝีปากบางช่างเย้า บดเบียดชิดชมจนฝ่ายรุกเข้าหาก่อนแทบลืมหายใจ สติขาวโพลนไปชั่วขณะหนึ่ง ลืมเลือนไปสิ้นว่าอ้อมกอดที่แนบชิดอยู่นี้กำลังกระทำเช่นไร

 

นิ้วเรียวยาวลูบผ่านเข้าไปในสาบยูคาตะตัวบางที่ติดผิวกาย ลากมือผ่านเนินอกอิ่มเต่งตึง และแม้จะลงมาแช่สายน้ำที่เย็นเยียบนานถึงเพียงนี้ แต่เรือนกายสาวก็ยังคงอุ่นร้อนราวกับเปลวเพลิงก็ไม่ปาน

 

“ท่านเคยกล่าวว่า ชายที่จักเป็นเจ้าของท่านต้องแข็งแกร่งกว่ามิใช่เหรอ?”

 

“โฮ่ว…. ไปรู้มาจากที่แห่งใดล่ะนั่น พ่อมังกรหนุ่ม”

 

กระแสเสียงหอบเร้า กระเส่าลึกริมหูคลอเคลียชวนให้วูบวาบ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหวีดร้องคล้ายตระหนกด้วยเรียวขาบางถูกรั้งขึ้นเกี่ยวเอวหนาฉุดดึงร่างให้ เนื้ออุ่นบดเบียดกับสะโพกแกร่ง

 

รอยยิ้มพึงพอใจปนหยอกเย้าวาดขึ้นบนใบหน้าคมงาม นัยน์ตาสีทองประกายเต้นระริกด้วยความสนุกสนาน และแทนที่คำตอบนั่น ริมฝีปากก็ทาบทับลงตีตราบนลาดไหล่ขาวผ่อง ระเรื่อยไปจนถึงเนินอก อ้อมแขนแกร่งกระชับแน่นขึ้นอีก ประหนึ่งกลัวหงส์เพลิงที่คว้าจับมาได้จะหนีหาย

 

“ทำให้ข้าพอใจสิ แล้วข้า…..”

 

ตัวตนที่แข็งแกร่งไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน บดเบียดเสียดสีจนสะท้านไหว ผืนน้ำที่นิ่งสงบ กระเพื่อมแรงกลายเป็นคลื่นเล็กๆ ซัดสาดขอบบ่อ วารีเอื้อล้นด้วยน้ำหนักของสองร่างที่เคลื่อนเข้าหากัน

 

…..จะเป็นของเจ้า…..

เสียงกระซิบแว่วราวกับจะลอยหายไปกับสายลม กลับก้องกังวานในดวงจิตไม่จางหาย

 

 

 

 

หนึ่งทิวา สองราตรี

ล่วงเลยพ้นไปอีกเนิ่นนานหลายเพลา

 

จวบจนความร้อนรุ่มในกายถูกแทนที่ด้วยความเยือกเย็นจนถึงที่สุด แล้วจึงมีอันได้ผละจาก

กว่าความจะล่วงรู้ต้องโสตและดวงเนตรของท่านเจ้าหงสาก็มิอาจหยุดยั้งสิ่งใดได้อีกแล้ว

ผู้เฝ้ารับรู้ทุกสิ่งอย่างได้แต่ทอดถอนหายใจ

 

ยามเมื่อถึงเพลานั้น….. สิ่งใดเล่าจะดับโทสะของเจ้าแห่งหงสาอัคคีได้กันหนอ?