:: Lion ::
ราชาสีแดงปรากฏตัวขึ้นหน้าห้องพักของเขาในสภาพเปียกโชกไปทั้งตัว เส้นผมสีแดงเข้มตัดสั้นปรกลงมาบนใบหน้า ไม่ได้ชี้ฟูเช่นทุกที ทำให้ดวงหน้าดวงนั้นดูอ่อนเยาว์ลงอย่างไม่น่าเหลือ
มุนาคาตะเห็นภาพนี้บ่อยครั้ง หากทุกคราวที่เห็นก็ยังอดใจเต้นไม่ได้อยู่ดี
“ขอยืมห้องน้ำหน่อย”
เสียงห้าวจัดกล่าวขึ้น มือเสยเส้นผมที่ระลงมาอย่างรำคาญใจ เสียงสบถตามติดออกมา แต่เขาไม่ได้สนใจว่าเป็นคำพูดใด
ดวงตาเบื้องหลังกรอบแว่นจดจ่อเพียงแค่ริมฝีปากบางเผยอสั่นของคนตรงหน้าเท่านั้นเอง
ห้องน้ำถูกเปิด ฝักบัวรินรดลงบนเส้นผมเปียกชื้น ตามด้วยแชมพูเป็นลำดับต่อมา มือเรียวยาวที่จับดาบอย่างสง่างามและคล่องแคล่ว
บัดนี้ทำหน้าที่สระผมให้กับร่างแขกไม่ได้เชิญซึ่งนอนเหยียดกายเต็มส่วนสูงอย่างสบายอารมณ์ ในน้ำอุ่นที่เจ้าของห้องรองไว้
“สบายอารมณ์จริงนะครับ สุโอ มิโคโตะ”
เขาว่า แต่ก็ไม่ได้หยุดมือ เปลือกตาที่หลับพริ้มปิดสนิท เปิดลืมขึ้นมาข้างหนึ่ง นัยน์ตาสีทองคำเจิดจ้าที่เปล่งประกายเงยขึ้นสบอย่างเกียจคร้าน
“มีราชาสีน้ำเงินบริการให้ทั้งทีนี่ มุนาคาตะ”
ค่อนข้างเป็นถ้อยคำที่ยียวนกวนโมโหพอสมควรเลยทีเดียว แต่ -คู่ปรับที่สมน้ำสมเนื้อ- และปะทะฝีปากกันบ่อยครั้ง แทนที่จะเต้นไปตามคำยุยง
รอยยิ้มเย็นกลับวาดขึ้นบนใบหน้าอีกฝ่ายแทน
“งั้นผมเองก็คงได้รับเกียรติเป็นอย่างมากสินะครับ สำหรับการ -บริการ- ครั้งก่อนหน้านี้ที่เจอกัน”
“พูดเรื่องแบบนี้ได้หน้าตาเฉย ก็สมเป็นนายล่ะนะ” ลำคอพาดกับขอบอ่าง และหลับตาลง ทั้งที่ยังเอ่ยต่อ
“ใครเป็นฝ่ายเชิญชวนก่อนกันครับ?”
มุนาคาตะกล่าว พลางใช้ปลายนิ้วดันกรอบขึ้น เสียง ‘หึ’ ในลำคอดังตอบมา
ใบหน้าคมโน้มต่ำ ขณะที่มือประคองศีรษะที่แหงนเงยของอีกฝ่ายขึ้นรับจุมพิต
ลิ้นร้อนเเทรกสอดไปในโพรงปากราวกับงูที่เลื้อยหาเหยื่อ เพียงแต่เหยื่อตัวนี้ไม่หนีหรือหลบซ่อน กลับเลือกเผชิญหน้าและลงเล่นเอาล่อเอาเถิดกับฝ่ายรุกรานก่อนซะแทน
เรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัด ตอบสนองซึ่งกันและกันด้วยความคุ้นชิน ขวดแชมพูกลิ้งร่วงแน่นิ่งกับพื้นกระเบื้อง
เงาในเอิ่งน้ำที่เจิ่งนองเพราะฝักบัวที่เปิดทิ้งไว้คือภาพร่างเปลือยเปล่าสีแทนอ่อนถูกโอบรัดแนบแน่นจากอ้อมแขนของชายหนุ่มผมสีน้ำเงิน รัดพันเลื้อยรัดราวกับงูกำลังกินเหยื่อ
เสียงครางหอบพร่าดังขึ้นเป็นระยะๆ ในห้องน้ำที่ปิดมิดชิดและเก็บกลั้นเสียง ทุกจังหวะหายใจ ทุกการเคลื่อนไหวดังก้องและสะท้อนในห้องเเคบๆ แห่งนี้
สองมือวางบนขอบอีกข้าง สะโพกสอบเพรียวถูกช้อนขึ้นสูงในลักษณะโก่งโค้ง แอ่นไปทางด้านหลัง สบู่เหลวราดลงเบื้องล่าง
มิโคโตะหัวเราะ
แม้เรือนกายจะถูกชำแรกแทรกเข้ามาโดยไม่รั้งรอ เสียงหัวเราะอย่างพึงพอใจก็ยังดังอยู่เช่นนั้น
ฟันคมขาวของผู้ซ้อนกายลงด้านหลัง ฝังเขี้ยวลงที่หัวไหล่มนอย่างแรง เรียกอาการสั่นสะท้านจากคนอารมณ์ดีพร้อมเสียงตอดรัดจากจุดที่เชื่อมประสานกัน
มุนาคาตะกัดฟันกรอด พยายามสะกดกลั้นไม่ให้ตัวเองฝืนรุกล้ำเข้าไปอย่างป่าเถื่อน
หลังจากเสร็จสิ้นกันไปแล้วรอบหนึ่ง คนตรงหน้าที่ไม่ได้ออกเรี่ยวแรงอะไรนอกจากพยุงตัวและส่งเสียงคราง ก็ได้รับการอุ้มพาดบ่ามาโยนกองไว้บนเตียงกว้าง
“คุณนี่…. ตัวปัญหาจริงๆ นะครับ”
เสื้อผ้าหอมสะอาด เตียงอุ่นด้วยอุณหภูมิร่างกายของผู้เป็นเจ้าของที่นอนมาหลายชั่วโมง
ส่งผลให้พอหัวถึงเตียง เจ้าของเส้นผมสีแดงขดตัวราวกับจะจมลงไปในกองผ้าห่ม แม้เตียงจะกว้างขวางเพียงไร หากมีผู้ชายที่ตัวไม่เล็กนักนอนขดขวางอยู่ก็ยากที่จะแทรกตัวลงไปได้
มุนาคาตะลุกขึ้น ทำท่าจะผละจากไปจัดการหาที่ทางให้ตัวเอง. หากไม่ทันได้ขยับดั่งใจ ฝ่ามือของใครอีกคนก็คว้าหมับเข้าซะก่อน ตามด้วยมืออีกข้างขึ้นมาประคองฝ่ามือเขาที่เจ้าตัวเกาะกุมไว้
ปลายลิ้นร้อนผะผ่าวแตะต้องลงมาบนข้อนิ้วนาง ลมหายใจอุ่นระรดจนร่างกายเริ่มกระสับกระส่าย
เคยมีคนกล่าวไว้ว่า สุโอ มิโคโตะ เป็นเหมือนสิงโตเจ้าป่าผู้ดุดัน
แต่กลับลืมไปว่า…อย่างไรซะ สิงห์ก็ยังคงเป็นแมว
…….เพียงแค่ตัวโตกว่าเท่านั้นเอง…….
“ผมมีงานต้องทำต่อตอนเช้านะครับ” … ไม่มีเวลาเล่นด้วย
ราชาสีน้ำเงินเอ่ยเสียงเข้ม แต่ปฏิกิริยาต่อมาของอีกฝ่ายนั้น แทบจะพังทลายทุกความอดทนที่มีให้แหลกละเอียด
ไม่เพียงแค่แตะลิ้น เจ้าตัวกลับใช้มันดูดกลืนนิ้วมือเขาอย่างหูทวนลม สัมผัสได้ถึงฟัน ลิ้น และของเหลวตรงปลายเส้นประสาท
มุนาคาตะถอดแว่นที่สวมบนใบหน้าทิ้ง ไม่ไยดี
จังหวะเดียวกับที่สองข้างของคนที่คุกเข่าตรงหน้ากระชากสาบเสื้อเขา แล้วโน้มลงต่ำ
เสียงหัวเราะอย่างสมใจและมุมปากที่ยกยิ้มบ่งบอกว่าใครกันเป็นผู้แพ้ในครั้งนั้น
มือคว้าบีบหัวไหล่ร่างเพรียวโดยแรง ร่างนั้นเสียหลักหงาย มืออีกข้างก็ฉวยขาเรียวยาวยกขึ้นพาดบ่า และกระแทกสวนความต้องการอันรุนแรงลงในร่างอีกคนโดยไม่คิดถนอม
เสียงครางพร่าปะปนไปกับเสียงหัวเราะ
ไม่ว่าจะกี่ครั้ง…
คนที่สามารถทำให้เขาเสียการควบคุมได้ก็มีเพียงแค่…
-ราชาสีแดง- สุโอ มิโคโตะเท่านั้นจริงๆ
[Fin.]
Talk Zone : เป็นหนึ่งในฟิคสั้นที่อยู่ในฟิคเล่ม Higanbana นะคะ
LoLinChaCHa 