Moon
[月]
Tsurumaru Kuninaga x Mikazuki Munechika
Warning : NSFW
Moon
[月]
สึรุมารุ คุนินากะ มักจะมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าเสมอเสียงหัวเราะไม่เคยขาดปาก พอๆ กับคำยั่วเย้าผู้คน
แต่ยามอยู่เพียงลำพัง…
ริมฝึปากนั้นกลับไม่เอื้อนเอ่ยคำใด
แผ่นแอ่นโค้ง รองรับแรงกระแทกกระทั้นเข้าใส่เบื้องล่างจนเรือนกายไหวคลอน
“สึรุ… ตรงนั้น… อ๊ะ…!”
เสียงครางผะแผ่วครวญในลำคอดังประท้วง ผู้ฟังไม่ได้นำพาเลยแม้แต่น้อย ชายหนุ่มผุดยิ้มบางเบา ประคองสะโพกอีกฝ่ายขึ้นแล้วฝังร่างตัวเองให้ลึกขึ้น พลางกดจูบหนาหนักไปทั่วหลังคอชื้นเหงือ ลงต่ำไปตามแนวสันคอเรื่อยจรดแผ่นหลังเนียน
ลมหายใจอุ่นร้อนละเลียดไปตามผิวเนื้ออ่อน พาให้ร่างกายไหวระริก
ในความเงียบงัน ประสาทสัมผัสทั้งห้าล้วนทำงานได้ดียิ่งขึ้น
หูได้ยินเสียงครางต่ำ
ผิวกายรับรู้ได้ถึงไอร้อนผ่าวระรด
ภายในสัมผัสได้ถึงตัวตนที่บดเบียดแทรกลึกเข้าในร่าง
เสียงชื้นแฉะหยาบโลนราวกับสะท้อนก้องในห้อง ผนังไม้และพื้นเสื่อไม่อาจเก็บซ่อนสิ่งที่เกิดขึ้นภายในห้องนี้ได้
ทุกคนย่อมรู้ ซานิวะเองก็เช่นกัน
ร่างกายเถือกไถลไปกับฟูกนอน และคงตกลงไปแล้ว หากไม่ได้โดนยึดจับไว้ด้วยมือคู่นั้นอย่างแน่นหนา เพื่อรองรับแรงกระทำอันหนักหน่วง
“มิคาสึกิ…. มิคาสึกิ…”
กระเรียนขาวผู้นั้นกล่าวกระซิบริมใบหูที่โดนหยอกเย้าเสียจนแดงก่ำ ลากเลียแผ่วเบาเชื่องช้า ตรงข้ามกับเบื้องล่างที่สอดแทรกเข้ามา เน้นย้ำจุดอ่อนไหวในร่างกาย
เจ้าของนามสะท้านเฮือก ครางอย่างอ่อนแรงด้วยไม่อาจเก็บกลั้นได้อีกต่อไป
ดวงเนตรแสนงามราวจันทร์เสี้ยวบนนภาดวงนั้น เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา ประหนึ่งท้องฟ้าร่ำไห้ งดงามและเปราะยาง เสียจนแทบจะแตกสลายได้ด้วยมือคู่นั้น
ริมฝีปากจูบซับหยาดพิรุณที่หลั่งรินจากนภายามเดือนแรมคู่นั้นอย่างอ่อนโยนยิ่ง แต่กลับไม่หยุดการเคลื่อนไหวเบื้องล่างที่สอดแทรกเข้าสู่ภายในร่าง ช่องทางด้านหลังเต็มล้นไปด้วยความต้องการที่ถูกปลดปล่อยซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เสียงหอบหายใจล่องลอย ในมวลอากาศที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นอายของความรักใคร่
เขาพลิกหมุนร่างนั้นให้หันกลับมา ฝ่ายผู้โดนฉุดรั้งหงายหลังลงนอนแผ่ไปบนผืนฟูกขาว เส้นผมสีเข้มจัดตัดกับสีอ่อนของพื้นผ้า สองแก้มแดงเรื่อ และที่แดงยิ่งกว่าคือเรียวปากที่กำลังเผยออ้ากอบโกยอากาศนั้น
อดไม่ได้ที่จะแนบจุมพิตลงไปบนกลีบดอกไม้บอบบางดอกนั้น แทรกลึกบดเบียด คว้านหาเพื่อกลืนกินน้ำหวานในเกสรดอกไม้
สองขาถูกจับวางพาดเกี่ยวเอวไว้ ก่อนกดแทรกเข้าสู่ร่างกายอีกฝ่าย ทิ้งแรงและน้ำหนักร่างตัวเองลง โจนจ้วงลึกขึ้น… รุนแรงยิ่งขึ้น และทุกคราวที่สอดใส่เข้าไปถึงจุดอ่อนไหวลึกสุดภายใจ เสียงครางหวานแหบโหยอย่างไร้เรี่ยวแรงก็จะดังขึ้นมาให้ได้ยินทุกครั้ง
อ้อมแขนกระชับร่างอีกฝ่ายแนบอก ปลายจมูกกดลงบนกลุ่มผมสีเข้มจัด
“ของ…ข้า….”
สติล่องลอย ร่วงหล่นลงสู๋ห้วงนิทรารมย์ไปโดยไม่อาจปะติดปะต่อประโยคแว่วกระซิบอยู่ริมหูได้ รับรู้เพียงอุณหภูมิของอ้อมกอดร้อนจัดที่กระชับแน่น
นัยน์ตาปรือปรอย สิ่งที่ได้เห็นก่อนจะหลับใหลคือจันทร์เพ็ญแสนอ่อนโยนดวงนั้นบนใบหน้าของกระเรียนหนุ่ม
สิ่งใดเป็นของเจ้ากัน?
…สึรุมารุ คุนินากะเอ๋ย
….ของ…. ของข้า….
เจ้าไงเล่า….
…. มิคาสึกิของข้า….
ends.
talk zone : ไม่มีอะไรเลย แค่อยากเขียนความสัตว์ป่าของพี่สึรุเฉยๆ ค่ะ ฟฟฟฟฟฟฟ
จริงๆ ตอนแรกกะเขียนวันๆ ในฮงมารุของสองแก่ติ๊งต๊องแท้ๆ ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
LoLinChaCHa 