[QZGS Fic] ไกลเกินพันลี้ [เยี่ยหลาน]
Fandom : Quan Zhi Gao Shou เทพยุทธ์เซียน Glory
Pairing : เยี่ยซิว x หลานเหอ
Note : AU แนวย้อนยุคโบราณ สมัยเจ็ดแคว้นของจีน มีความเมากาวและยำใหญ่พอประมาณจากเจ็ดมาเหลือห้า ด้วยความขี้เกียจค่ะ ชื่อฟิค เชียนหลี่จือไว่ (千里之外) ไกลเกินพันลี้ มาจากการคว้านหาตัวเสี่ยวหลานของพี่เยี่ย *me จริงๆ จิ้มๆ มาจากชื่อเพลงจีนที่ชอบค่ะ ยากกว่าแต่งฟิคก็คิดชื่อฟิคนี่แหละค่ะ ฟฟฟฟฟ
เชียนหลี่จือไว่
[ 千里之外 ]
รัฐซิงซิน อดีตรัฐเจียซื่อ ตั้งอยู่ทางทิศตะวันตก อาณาเขตกว้างใหญ่ทางผ่านสู่ทวีปตะวันตก ระบบทหารอ่อนแอ จากระบบเกณฑ์ตามศักดินา ประชาชนแร้นแค้นอดอยาก แม้มีความอุดมสมบูรณ์ ทั้งป่าเขา ทุ่งหญ้าและแม่น้ำสายสำคัญไหลผ่าน แต่ที่ดินไร่นาเป็นของเชื้อพระวงศ์และขุนนาง ต่อมามีการปฏิรูปจัดสรรที่นาให้ชนชั้นล่างทำกิน เปลี่ยนแปลงระบบทหารให้เป็นการขันอาสา มีรางวัลจากการทำศึก การเมืองและการทหารจึงเข้มแข็งมากขึ้น ปัจจุบันมีกำลังทหารราวหนึ่งล้านคน ยิ่งใหญ่ที่สุดในบรรดารัฐทั้งหมด
รัฐเว่ยเฉา อยู่ทางใต้พื้นที่กว้างขวางที่สุด ซึ่งเพราะเหตุผลนี้การเดินทางไม่สะดวกสบาย ทำให้ความดูแลภายในรัฐเลยไม่ทั่วถึง กำลังทหารไม่แน่ชัด แต่มีปราการธรรมชาติคือเทือกเขาและแม่น้ำสายใหญ่ยากเคลื่อนพลผ่าน
รัฐหลุนหวย อยู่ทางตอนเหนือติดทุ่งหญ้าและเผ่านอกด่าน เลี้ยงม้าเยอะมาก จึงทำให้เชี่ยวชาญการรบบนหลังม้า กองทัพเข้มแข็ง มีนักรบมากกว่านักปราญช์นักคิด กำลังทหารเป็นรองเพียงรัฐซิงซิน แต่ก็ยังน้อยกว่าซิงซินอยู่ครึ่งหนึ่ง
รัฐหลานอวี่ ครอบครองดินแดนตอนกลางที่อุดมสมบูรณ์ที่สุด มีบัณฑิตและนักปราญช์นักคิดมากมาย เจริญรุ่งเรืองด้วยนโยบาย ‘ต้อนรับคนดีมีฝีมือ ไม่เกี่ยงเลือกว่าจะต้องเป็นคนแคว้นหวานอวี่เท่านั้น’ แต่ตกอยู่กลางวงล้อมของรัฐอื่นๆ มีกระทบกระทั่งโดยรอบตลอดเวลา มีกำลังทหารเพียงสองแสนคน แต่อาศัยการทูตความประนีประนอม และเข้าร่วมเป็นพันธมิตรกับซิงซินและหลุนหวย
รัฐป้าถู ตั้งอยู่ทางตะวันออกติดทะเล อดีตมีชื่อยิ่งยงเคียงคู่มากับเจียซื่อในยุคแรกเริ่ม ทั้งด้านการเมืองและการทหาร จนมีคำกล่าวว่า เจียซื่อครองตะวันตก ป้าถูครองตะวันออก ปัจจุบันไม่ค่อยยุ่งเรื่องราวภายนอกแคว้นเท่าใดนัก
ณ ปัจจุบัน
ในการฉลองพิธีสถาปนาขึ้นเป็น ต้าอ๋องเยี่ยแห่งแคว้นซิงซิน เกิดการขัดขวางจากกลุ่มกบฎผู้ภักดีต่อเถาอ๋องแห่งเจียซื่อ อดีตอ๋องของแคว้นเข้าขัดขวางงานสถาปนานี้ หวังลอบปลงประชนม์ต้าอ๋องคืนอำนาจสู่สายเลือดเจียซื่อ อาศัยจังหวะที่กำลังป้องกันเมืองหลวงอ่อนลง จากการที่แม่ทัพหญิง ซูมู่เฉิงขอเดินทัพ ตี ‘หลานซีเก๋อ’ เมืองหน้าด่านแห่งหลานอวี่เป็นของขวัญแก่เยี่ยอ๋อง แม้ได้ถึงกำจัดได้ในเวลาต่อมา แต่ก็มีบางส่วนหลบหนีเข้าสู่แผ่นดินแคว้นหลานอวี่อยู่ดี
ฝ่ายอวี้อ๋องแห่งแคว้นหลานอวี่ได้ข่าว ถึงส่งแม่ทัพใหญ่ หรือที่รู้จักกันทั่วทั้งห้าแคว้นในฉายา ‘อริยดาบ หวงเส้าเทียน’ ช่วยเหลือห้ายอดฝีมือของหลานซีเก๋อเพื่อเปิดโอกาสให้ประชาชนให้อพยพออกจากเมืองให้มากที่สุด
แบ่งกำลังเป็นสองฝ่าย แยกกองกำลังที่จะติดตาม โดยเหลี้ยงอี้ชุนและหลานเฉียวชุนเสวี่ย ซี่โจวคุมกลุ่มคนชุดแรก สู่กวงเฉวียนปิง รู่เยี่ยหาน และปี่เหยียนเฟยคุมกลุ่มที่สอง
การปะทะของยอดจอมยุทธดาบอันดับหนึ่งและมือเกาทัณฑ์หญิงอันดับหนึ่ง แสงสว่างวาบของคมดาบที่ฟาดกันผ่านผ่าธนูดำเนินอยู่สามวันสามคืน
เปลวเพลิงลุกท่วมหลานซีเก๋อ หลังฝุ่นควันจางหายมีแต่ซากปรักหักพังและรอยเลือด
ยามเมื่อหลานเหอหรือหลานเฉียวชุนเสวี่ยย้อนกลับมา พบเจอเพียงดาบเยือกแข็ง… อาวุธคู่มือของแม่ทัพแห่งหลานอวี่
… ไร้เงาร่างหวงเส้าเทียน … อริยดาบผู้นั้นหายสาบสูญ…
ท่ามกลางเศษซากของเมืองที่เหลืออยู่ กลิ่นไหม้ของเลือดเนื้อ กลิ่นของคนตายทำให้เขาแทบสิ้นหวัง เด็กหนุ่มทรุดลงตรงหน้าดาบที่บัดนี้ไร้เจ้าของ ใจหวนคิดถึงคำพูดหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้ของผู้เป้าหมายสูงสุดในชีวิตนักดาบของตน นานครั้งที่เจ้าตัวจะไม่ฝอยนอกเรื่องให้ผู้อื่นเบือนหน้าหนี
‘เสี่ยวหลานเอ๋ยเสี่ยวหลาน ใจดีเกินไปเช่นนี้ ครุ่นคิดห่วงกังวลเช่นนี้ หาใช่คุณสมบัติของนักดาบ อย่าหาว่าเกอดูถูกเลยนะ เจ้าไม่เหมาะกับวิถีจอมยุทธดาบหรอก’
ประกายกล้าบนคมดาบที่คราบเลือดเกรอะกรังไม่อาจทำให้หมองหม่น
“เหล่าชุน… ข้า…”
มือใหญ่วางบนลาดไหล่เล็ก บีบแน่นเพื่อให้กำลังใจ
“ข้าจะไปด้วย หากท่านเทพหวงยังมีชีวิตอยู่ ที่เดียวที่จะกลับไปย่อมข้างกายท่านผู้นั้นแน่นอน”
เหลียงอี้ชุนกล่าว หลานเฉียวชุนเสวี่ยหรือชื่อจริง ‘สวี่ปั๋วหยวน’ พยักหน้ารับ ในห้าแว่นแคว้นนี้ แม้ท่านเทพหวงเส้าเทียน อริยดาบแห่งหลานอวี่จะไม่ได้เป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่ง แต่ทุกผู้นามต่างรู้ดีว่าคมดาบนั้นมีไว้เพื่อปกป้องคนคนเดียว
อ๋องแห่งหลานอวี่ ‘อวี้เหวินโจว’
ผู้ซึ่งทั้งสองคนหาได้ล่วงรู้ว่าได้ถูกควบคุมตัวจากคำสั่ง ต้าอ๋องแห่งซิงซิน จำกัดบริเวณในวังส่วนตัว ตัดขาดโลกภายนอก ปิดกั้นข่าวสารทั้งหมด สารแจ้งเตือนหลานซีเก๋อถูกตีแตก ได้รับคัดแยกและเผาทำลาย
เช่นเดียวกับข่าวการหายสาบสูญของหวงเส้าเทียน
เยี่ยซิวกำลังฝัน
ฝันถึงเรื่องราวเมื่อหลายปีก่อน ตัวเขาที่ถูกขับไล่จากเจียซื่อ ถูกทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บสาหัส ควรรู้ว่าแม้ในอดีตตัวเขาจะแข็งแกร่งเกรียงไกร เป็นเทพสงครามไร้พ่าย แต่เขาก็ไม่ได้เป็นเทพจริงๆ เป็นมนุษย์ปุถุชนที่มีร่างกายของคนธรรมดา ในสภาพการไล่ล่าอย่างไม่หยุดหย่อนเช่นนี้ เก่งกล้าเพียงไรก็ย่อมมีช่วงที่เหนื่อยล้า
ฝ่ามือเรียวเล็กของจอมยุทธดาบน้อยผู้หนึ่งได้ยื่นมาช่วยเหลือ สองมือเก้ๆ กังๆ ทำแผลให้ตัวเขาที่ทั้งร่างแดงฉานไปด้วยโลหิต มือคู่นั้นสั่นระริกในยามที่กดห้ามเลือดไว้
คนรอดตายหวุดหวิดกลับหัวเราะ นึกขันกับความไร้เดียงสาต่อโลกของเด็กคนนี้
“มันใช่เวลามาขำมั้ย!! หัวเราะจนพุงกระเพื่อมเช่นนั้นถ้าแผลปริแตกมากกว่านี้ ข้าคงได้แต่เอาเสื้อมากดให้ท่านห้ามเลือดแล้ว!!”
ผิดคาด… นึกว่าคนตรงหน้าจะเป็นเด็กน้อยสุภาพเรียบร้อยเสียอีก
ในห้วงสติอันเลือนราง เขาฝีนเปิดเปลือกตาขึ้น หมายจะประทับเก็บภาพของผู้มีพระคุณไว้ในความทรงจำติดตัว หากต้องลาโลกนี้ไปจริงๆ
ผมสีคราม ตาสีฟ้า ผิวพรรณและเค้าหน้าหมดจด ตามแบบฉบับชาวหลานอวี่แต่กำเนิด
เสี่ยวหลานอา… เสี่ยวหลาน…
เขาเรียกขานชื่อนี้ในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า
หวังว่าจะได้ตื่นขึ้นมายลโฉมหน้าของอีกฝ่ายให้ชัดเจน
แต่เฉกเช่นในวันนั้นที่เขาตื่นขึ้นมาพร้อมผ้าพันแผลที่ถูกเปลี่ยนใหม่ ปราศจากเงาร่างของใครบางคนที่ประคับประคองเขาไว้ตลอดคืน
ในวันนี้… ที่ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนอยู่บนฝ่ามือตน
ข้างกายก็ยังคงว่างเปล่าเช่นเดิม
เยี่ยซิวฟังรายงานการจับกุมกลุ่มกบฎผ่านหูอย่างไม่ใคร่ใส่ใจนัก อย่างไรเสียด้วยกองกำลังที่สิ้นหัวหน้าคอยนำทาง แตกกระสานซ่านเซ็น ไม่นานนักก็จะถูกกำจัดสิ้นในที่สุด
“หลานอวี่…?”
“ล่าสุดได้รับรายงานว่ามีกองกำลังกลุ่มใหญ่ของกบฎซ่องสุมอยู่แถบเขตเมืองหลวงหลานอวี่ แต่สถานการณ์ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนัก นอกจากทหารรักษาการณ์แล้ว ยังมีกองกำลังพิเศษที่ควบคุมตัวอวี้เหวินโจวอยู่ด้วย คงไม่อาจสร้างคลื่นลมอะไรได้”
ถังโหรว แม่ทัพซ้ายแห่งซิงซินขมวดคิ้ว หญิงสาวอดนึกสงสัยไม่ได้ว่าเหตุใดจึงต้องส่งกองกำลังพิเศษที่มียอดฝีมือหลายคนไปเป็นผู้ดูแลอวี้อ๋องแห่งหลานอวี่ผู้นั้นด้วย บุรุษอ่อนแอผู้ถือจับได้เพียงพู่กันเช่นนั้นจะหลบหนีหรือสร้างปัญหาได้อย่างไร
“เสี่ยวถัง… เกอจะบอกอะไรให้นะ เหวินโจวมือพิการก็จริงอยู่ แต่ตรงนี้น่ะ ไม่ได้พิการไปด้วย”
เยี่ยซิวคลี่ยิ้มเอ็นดู ขณะที่แตะนิ้วลงข้างขมับตัวเอง
“อยู่ข้างกายเกอที่เก่งกาจทั้งบุ๋นบู๋ เสี่ยวถังอาจจะเคยชินจนเกินไป แต่ในบรรดาห้าแคว้นนี้ ผู้ที่เจนจบในศาสตร์และปราชญ์ทั้งหมด นอกจากเกอแล้วก็มี เหวินโจว อวี้อ๋องแห่งหลานอวี่ผู้นั่นแหละ”
“แต่ขาดมือเท้าที่ใช้ทำงานคนผู้นั้นจะทำสิ่งใดได้”
ต้าอ๋องแห่งซิงซินหัวเราะขำ กับใบหน้าสวยงามที่ขมวดคิ้วแน่นจนดุดันด้วยความงุนงง
“มือเท้าที่ว่านั้น อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเจ้าตัวหรอก”
กลับเป็นซูมู่เฉิงที่แย้มรอยยิ้มอ่อนหวาน กล่าวตอบด้วยน้ำเสียงไพเราะยิ่ง
“หวงเส้าเทียน? คนคนนั้นตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ…”
แม่ทัพหญิงซูและเยี่ยอ๋องสบตากัน
“เป็นต้องเจอตัว ตายต้องเจอศพ ยามนี้เราไม่เจอทั้งตัวหวงเส้าเทียนหรือศพของคนผู้นั้น ยากจะบอกได้ว่าเป็นหรือตาย”
“ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ขอเกอออกยืดเส้นยืดสายบ้างดีกว่า”
ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นจากตั่งเตียง พลางร้องเรียกชื่อคนผู้หนึ่ง
“เปาจื่อ”
ร่างสูงใหญ่ราวกับอสูรของเด็กหนุ่มแทรกกายผ่านประตูเข้าสู่ห้องส่วนพระองค์ ใบหน้าหล่อเหลาเยาว์วัยยิ้มสดใส
“ลูกพี่ๆ วันนี้จะไปเล่นที่ไหนกันเหรอ?”
มือเรียวสวยงามราวมือของหญิงสาววางลงบนศีรษะที่โน้มลงมาถามไถ่อย่างกระตือรือล้น
“เสี่ยวถัง เปาจื่อ ไปเปิดหูเปิดตากับเกอดีกว่า”
tbc.
talk zone : ความเล่นใหญ่นี้…… ถ้าอ่านไม่รู้เรื่องยังไงก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ คือถ้าเขียนรายละเอียดทั้งหมดนี่ กว่าอิพี่จะได้เจอเสี่ยวหลานอาจจะสี่ห้าตอนได้ เลยมีความตัดทอนไปพอสมควร ฟฟฟฟฟฟ
จุดเริ่มต้นคือแค่อยากเขียน AU ย้อนยุคเยี่ยหลานกับหวงอวี้ ที่พี่เยี่ยบังคับน้องหลานไปอยู่ด้วยแท้ๆ มาไกลเหลือเกินค่ะะ
LoLinChaCHa 